Podczas turnieju British Open Szkot Ivor Robson, niewiele mówiąc, stał się jednym z najbardziej charakterystycznych i szanowanych głosów w golfie. Nazywany starterem, podczas każdej rundy tych najważniejszych mistrzostw stał przy mównicy w pobliżu pierwszego tee, a jego zadanie było proste: przedstawić każdego gracza.
„Na koszulce Jack Nicklaus z USA” – mawiał swoim lekko wysokim, śpiewnym akcentem.
Lub „Na koszulce z Irlandii Północnej Rory McIlroy”.
Kiedy znalazł się na swoim stanowisku, około 6:30 rano, nie wyszedł, dopóki wszyscy golfiści nie rozpoczęli gry – w sumie 156 w każdej z pierwszych dwóch rund. Przed objęciem stanowiska ani przez następne dziewięć lub dziesięć godzin nic nie jadł ani nie pił.
Nie robiłby też przerwy na toaletę w „stacji komfortu”, nawet gdyby miał czas między przedstawieniami.
„Brak wejścia” – mawiał – „brak wyjścia”.
Wyjaśnił, na czym polega jego powściągliwość na kursie do Ricka Reilly’ego Sports Illustrated w 1999 r.: „Nie chcę, żeby kubki z wodą się rozlewały. Nie chcę jedzenia w pobliżu. Nie mam czasu się przepraszać. Nie ma czasu!”
Kiedy skończył dzień i wrócił do hotelu, zadzwonił do obsługi pokoju w sprawie swojego jedynego posiłku w ciągu dnia.
Robson, który w 2015 r. przeszedł na emeryturę, zmarł 15 października. Organizacja R&A, która organizuje British Open, ogłosiła śmierć, ale nie podała przyczyny ani miejsca śmierci. Miał 83 lata i mieszkał w Moffat w Dumfriesshire w Szkocji.
Pan Robson, urodzony w Anglii w 1940 r., sam był golfistą. Brał udział w profesjonalnych turniejach golfowych w Szkocji w latach 60. i 70. XX wieku oraz pracował jako profesjonalista klubowy w Szkocji.
Rozpoczął swoją czterdziestoletnią karierę w Open Championship, jak oficjalnie nazywa się tę imprezę, w 1975 roku w Carnoustie w Szkocji na zaproszenie firmy produkującej kije golfowe, która zatrudniła starterów turnieju. Następnie pełnił tę rolę na innych polach golfowych Link, na których rozgrywane są turnieje Open, takich jak St. Andrews, Turnberry, Royal Birkdale i Muirfield.
„Nikt mi nie powiedział, jak to zrobić” powiedział serwisowi golfowemu Bunkered W tym roku. „Musiałem po prostu do tego dojść sam, kiedy zaczynałem w 1975 roku. «Co ja tu robię?». Po prostu powiedz prosto: skąd pochodzą, jak nazywa się gracz i pozwól im odejść.
Praca pana Robsona była podobna do pracy spikera podczas meczów baseballowych. Ale pracują z chronionych skrzynek prasowych. Pan Robson znosił upał, chłód i deszcz, zawsze ubrany w formalny sposób, w marynarce i krawacie. (Od 41 lat poszukiwany spiker, grał także rolę startera na innych imprezach golfowych, w tym na DP World Tour w Europie.)
„Ten głos – ten uśmiech w oczach i ta melodyjność w głosie – był nie do pomylenia” – powiedział w wywiadzie telefonicznym Mike Tirico, komentator sportowy NBC, który prowadził relację z British Open dla ESPN i ABC. „Gdybyś wspomniał graczowi jego imię, zrobiłby to naśladuj jak wymawiał ich imiona ze swoją odmianą.”
Pan Robson często rozmawiał z graczami, zanim wzięli się do gry, i był świadkiem, jak musieli mierzyć się z presją, zwłaszcza gdy rozpoczynali rundę finałową w niedzielę.
„Widzi się napięcie” – powiedział w wywiadzie dla „The Times”. wywiad wideo z magazynem Golfing World w 2019 r. „Oni Cię nie słuchają. Rozmawiają z tobą, ale wiesz, że nie są pewni, co powiedzieć. Szef klubu trzęsie się, gdy zwracają się do piłki.
Jego ostatni British Open, który odbył się w 2015 roku w St. Andrews, był także ostatnim dla Toma Watsona, który pięciokrotnie wygrał ten turniej. „Dał mi zieloną flagę 18-tej, na której widniało przesłanie” – powiedział Robson Dzisiejszy golfista magazyn w 2022 roku. „Przeszliśmy razem tę długą drogę. Wszystkiego najlepszego na emeryturze. Toma Watsona.”
Po śmierci pana Robsona Tiger Woods napisał na Xwcześniej znany jako Twitter, „Dziękuję Ivor za to, że każdy mój start w Open był tak niezapomniany”. Woods wygrał trzy tytuły British Open.
Wśród ocalałych Robsona znajduje się jego żona Lesley; jego córka Julia; i jego syn Filip.
Kiedy R&A wybrało następcę Robsona, wybrało dwóch ludzi: Davida Lancastera, który wykonał większość pracy, oraz Matta Corkera, który miał go zastępować, gdy pan Lancaster miał przerwę lub dwie.
„Uważam, że w pewnym momencie struny głosowe należy ukoić piciem wody” – powiedział Lancaster w rozmowie z „The New York Times” w 2016 r. „Na szczęście R&A to zrozumiało”.
