„Eliżbieta Debicki z „The Crown” o tym, jak pamięć o śmierci Diany wpłynęła na jej występ i te „duchowe” sceny

Elizabeth Debicki, która wciela się w księżną Dianę w 5. i 6. sezonie Netflixa Korona, była dziewięcioletnią dziewczynką w Australii, kiedy Diana zginęła tragicznie w 1997 roku w wypadku samochodowym w Paryżu. Zabrała ze sobą wspomnienie z dzieciństwa, odtwarzając ostatnie dni księżniczki w dramacie Netflixa.

„Bardzo, bardzo mocno pamiętam reakcję mojej matki; Pamiętam, jak siedziałem na podłodze w naszym salonie, a moja mama oglądała kondukt pogrzebowy i płakała” – powiedział Dębicki Deadline na czerwonym dywanie podczas premiery 6. sezonu serialu Korona. „Nie rozumiałam, co się dzieje, a ona wyjaśniła mi, kim jest ta osoba. W pewnym sensie jest to dość mocne wspomnienie, więc wiele się nauczyłem i przeprowadziłem wiele badań, zbliżając się do tej roli, ale przypuszczam, że świadomość, że ta kobieta wywarła wpływ na moją matkę, kobietę z Australii na przedmieściach, więc głęboko, to coś, co było już osadzone w moim rozumieniu tej historii”.

Pierwsze cztery odcinki 6. sezonu stanowią kronikę wydarzeń prowadzących do śmierci Diany i jej bezpośrednich następstw, w tym wizji zmarłej księżniczki rozmawiającej z królową i księciem Karolem.

Sceny te wzbudziły duże zainteresowanie i zostały uznane za przedstawiające „ducha” Diany.

Korona twórca Peter Morgan ma z tym problem.

„Słowo duchy nie jest pomocne. Nigdy nie pisałem niczego z perspektywy nadprzyrodzonej, wcale nie” – powiedział Deadline. „To raczej była wskazówka, że ​​osoba, która właśnie odeszła, jest nadal żywa w umysłach wszystkich bliskich jej osób i kochających ją. A czasami nie da się ich wyrzucić z głowy. Bardziej przypominało mi to przedłużenie jej w prawdziwym życiu niż ducha.

Dębicki zgadza się.

„Zawsze bardzo intrygował mnie mózg Petera i uważam, że to ciekawy i piękny sposób na rozmowę o doświadczeniu żałoby” – powiedziała o scenach z Dianą po jej śmierci. „Myślę, że my też tak do tego podeszliśmy. To taka śliska, ludzka, katastrofalna, niemożliwa do pogodzenia się strata kogoś i myślę, że jego sposób wyobrażenia sobie tego był dla mnie bardzo piękny i miał sens.